Iss Piss

Nú eru þjálfarar efstudeildar liða farnir að gera sama og Wenger var gagnrýndur fyrir, að stilla upp varaliði gegn liðum sem talin eru lakari.  Gott á Chelsea og flott hjá Burnley.  Kippis.

Burnley sló Chelsea út á Stamford Bridge

Lausn

Er þetta kannski lausnin?  Ég ætti kannski að kasta trúnni og treysta meira á það sem býr í hjartanu.  Ég hugsa að ég yrði ekki verri maður fyrir vikið og að mér liði ekkert verr.  Biblían hefur stundum fengið mann til að hugsa og ekki hef ég getað trúað öllu sem þar segir.

Það gæti farið á þann veg að ég kasta trúnni en ég mun taka góðan tíma í að íhuga það.

Ég held ég hafi aldrei skilið fyllilega það sem fólk kallar Guð og hef það á tilfinningunni að fólk sjái Guð sem mann... jæja...

Er Guð nauðsynlegur?

Geðveikt

Alveg frábært!  Súber Úber Spútnik lið ársins með öllu stóru.  Ég rétt vona að þeir nái að halda svona löguðu áfram.  Ég leifði mér að halda með Stoke City og geri enn og held hér með líka með Hull.  Fínt að sjá ferskt blóð meðal toppanna og frábært að sjá Manchester United á svona óvenjulegum stað, reyndar í fimmta sæti.  Jæja þá, niður með Manchester United.

Ævintýri Hull heldur áfram

Færeyingar flottir

...en voru það samt ekki Austurríkismenn sem náði jafntefli?  Bogi Lokin kom Færeyingum yfir á 47. mínútu en svo náðu Austurríkismenn að jafna.  Þess vegna sýnist mér að það hafi verið Austurríkismenn sem náðu jafntefli.  Capische?

Færeyingar náðu stigi gegn Austurríki

Hilmir skrifaði á blogg sitt

Hilmir skrifaði á bloggið sitt rétt áðan í von um að einhver læsi það og legði svo orð í belg en hann hefur verið hvattur eindregið af vinum og vinnufélögum um að tjá sig um lífið og tilveruna þar sem fjölmargir sem hann þekkja og þekkja ekki lesa stundum bloggið hans.  Undanfarna mánuði hefur Hilmir lofað að henda inn pistli en ekki staðið við það loforð þar til nú.

Ásdís Rán skrifaði á blogg sitt í gær

12 Milljónir

og engin þeirra dó... eða hvað?  Engar tölur um látnar bíflugur né slasaðar en þær sem sveima um slysstaðinn.  Kannski þær séu að leita ættingja...

Milljónir býflugna sluppu

Gerandinn enn sekur

Það virðist algengt að dýr glatist en vonadi komast flest til bjargar. Í janúar s.l. fann ég svartan kettling, ca 3ja - 4ra mánaða gamlan. Hann kom til okkar í Álverið á Reyðarfirði, hann rambaði beint inn um aðalinnganginn og heilsaði upp á okkur á síðasta dag jóla. Þarna var þá kominn jólakötturinn.

Það var tekið vel á móti þessum óvænta gesti og honum færðar veigar. Léttmjólk. Hann virtist gæfur og forvitinn og vildi komast inn á álverslóð en var meinaður aðgangur enda ekki með þar skild leyfi.

Við furðuðum okkur á því hvernig hann hefði komist til okkar frá byggð en Eskifjörður og Reyðarfjörður eru í um 5km frá álverinu. Ekki drakk hann mikið af mjólkinni og svo ilmaði hann af sjampói eða heimilislikt. Svona ungur köttur gat ekki farið svona langt í þessum kulda og ef hann hefði getað það þá hefði hann klárað heilan líter af mjólk og ástandið á honum sennilega sennilega verið slæmt en hann var vel á sig kominn. Við gerðum okkur grein fyrir því að kettlingurinn hefði komið hingað á bíl þó hann væri ekki með bíllykil á sér en sennilega hefur einhver ekið honum hingað og e.t.v. hleypt honum út eða þá að einhver hafi verið á leiðinni í vinnuna og hann sloppið inn í bílinn og svo út úr honum við álverið en mér finnst það langsótt.

Auglýst var eftir eiganda kattarins í álverinu og annarsstaðar og á meðan var kettinum komið í fóstur hjá Toffy(sem bloggar hér á mbl) en ekki kom eigandinn í leitirnar og því tók ég hann í fóstur og er hann hér enn.

Dýralæknirinn á Egilsstöðum segir hann hafa fæðst í ágúst s.l. þannig að hann er orðinn tíu mánaða. Ég hef gefið honum nafnið Róbert sem mér finnst svo bangsalegt nafn en margir muna eftir Róberti bangsa og svo bangsanum sem fannst á Paddington járnbrautastöðinni og svo kemur þessi bangsalegi kettlingur Í aðalbyggingu Farðaáls Því fannst mér ágætt að kalla hann Róbert.

Ég var dauðhræddur um að ég væri að taka að mér eitthvað óargardýr. Sum dýr eru bara alls ekki andlega heilbrigð en það kom á daginn að Róbert er heilbrigður. Ég ákvað strax að veita honum eins mikla alúð og ég gat. Ég ataðist aldrei í honum og veitti honum eins mikla athygli og ég gat og dýralæknirinn dáðist að sjálfsöryggi hans þegar hann kom inn til fyrstu skoðunar.

Róbert hefur það gott. Hann á flest það sem góður köttur á að eiga. Klórutré og greiður, fyrirmyndar salerni og úrval af kattarmat og dobíu af leikföngum og gestir færa honum gjafir við heimsóknir, allt frá reyktum eðal túnfisk til sogröra. Honum finnst gaman að fara í bíltúr og leikur sér úti þegar vel viðrar. Hann hefur stækkað og hefur náð þyngd á við bjarndýr, eða svona hér um bil. Hann er búinn að fara í örmerkingu og hefur fengið klippingu að neðan og orðin löglegur köttur í bænum.

Það eru ekki öll dýr sem lenda í raunum þegar þeirra er ekki vel vænst á heimilum, sem betur fer en þarna hefði getað farið verr. Hann hefði getað orðið úti, soltið og frosið til bana, en Guðirnir virðast vaka yfir þessum dýrum eins og Lúkasi, Unni og Róberti. Sjálfsagt eru til fleiri sögur sem enda vel en auðvitað aðrar sem enda jafn sorglega.

Köttur settist undir stýri og ók út í mýri.

Eigandinn saklaus

FÝLUPÚKI

Ég vaknaði áðan, þungur og þreyttur. Ég veit ekki eftir hvað ég var þreyttur, varla eftir vinnuna þar sem maður kemst upp með það að safna spiki á rassinn alla vaktina. Klukkan var fimm mínútur í sjö þegar ég staulaðist framúr. Halli sat fyrir framan imbann og flakkaði milli rása. Hann er svo stoltur af sjónvarpinu sínu. Ég kastaði á hann kveðju og hann útskýrði fyrir mér mjög ánægður, í mörgum orðum, eiginlega of mörgum orðum, að nú væri hann búinn að eignast íbúð og kaupin hefðu gengið eins og í ævintýri. Á meðan ég hlustaði á ævintýrið nálgaðist rútan sem ég tek í vinnuna og þá var vissara að hafa hraðan á en Halli hélt áfram sínum útskýringum á kaupunum og ég einhvern veginn var ekki að komast áleiðis í mínum eigin áætlunum. Ég átti eftir að fara á salernið, og pakka niður tölvunni. Ég tók í spaðan á Halla og óskaði honum til hamingju með kofann og hljóp inn á bað og meig og Halli þagnaði. Nú var orðið of seint að taka rútuna, ég einfaldlega nennti ekki að vera á hlaupum, mér var nær að koma mér ekki fyrr á fætur. Ég var enn “grumpy” þegar ég hlammaði mér við sjónvarpið. Fréttir og allt það. Næturvakt framundan.
Við Halli fórum í sjoppuna. Ég pantaði mér eina pulsu með öllu nema hráum og Pepsí með. Eftir sex mínútur var ég orðinn dálítið leiður yfir því að pulsan skyldi ekki vera tilbúin en auðvitað kom hún en þá fékk ég tvær. Eitthvað var frúin verið að flækja málin fyrir sér. Ég ákvað að gera ekki mikið mál út af þessu og borgaði allt. Tvær pylsur og tvær Pepsí í gleri, önnur opin. Halli varð eftir í sjoppunni.
Ég ætlaði varla að getað sest inn í bílinn og hvað þá að geta lagt allt góssið frá mér en eftir smá hugsun og basl gekk það eftir en var allur kámaður í remúlaði. Þegar þarna var komið, var mér farið að hitna í hamsi eftir viðskiptin og brasið við að komast inn í bílinn.  Svo var ekið af stað með pulsuna í kjaftinum og remúlaði á fingrunum. Ég gat ekki lagt pulsuna frá mér því ekki vildi ég fá remúlaði í sætið og nákvæmlega það gerði mig enn meira fúlan.  Sem betur fer er bíllinn sjálfskiptur.  Gremjan óx í hvert skipti er ég tuggði pulsuna sem var með hráum lauk en ekki steiktum eins og ég hafði beðið um og ekki gat ég teygt mig eftir Pepsíinu án þess að eiga hættu á því að missa stjórn á bílnum. Ég fann að ég hitnaði allur í framan og það kom að því að ég sprakk og öskraði eins og ljón með sebrahest í kjaftinum, nema ég var með pulsu og remúlaði í kjaftinum.
Ég dauðskammaðist mín í nokkrar sekúndur en viðurkenndi að það var ákveðin fullnæging í þessari “happening”.  Þetta var svona smá andleg hreinsun.
Ég svolgraði í mig Pepsíinu og byrjaði á seinni pulsunni sem var enn meir klístruð. Gremjjan byrjaði aftur að ólga.  Ég var orðinn seinni í vinnuna en ég ætlaði mér og ég tók eftir því að leifar af fyrri pulsunni og remúlaðinu hafði frussast á stýrið, mælaborðið og gírstöngina þegar ég gargaði áður. Nokkur viðeigandi orð hljómuðu um bílinn og nágrenið.
Þunglyndið og fýlan var yfirþyrmandi þegar ég kom í hlaðið. Toffy vinnufélagi minn hafði ætlað að koma með eitthvað gott, bakkesli eða annað því hún átti afmæli. Mærin orðin 25 ára. Ég skammaðist mín dálítið fyrir að hafa etið á mig gat en ég varð að taka afleiðingunum eins og karlmanni sæmir.
Lena, Mófi og Sindri hinir vinnufélagarnir voru úti að viðra börnin. Ég heilsaði upp á þau og klappaði hundunum sem sprikluðu út um allt með rófuna á fullu. Þessi dýr eru svo saklaus. Það er varla að þau viti hvað andleg fýla er eða hvaða tilgangi hún þjónar.  Þessi stórfjölskylda var kvödd og áður enn ég vissi, var fýlan úr mér horfin en belgurinn á mér var samt út þaninn.
Sem betur fer var afmælisveisla Toffyar síðbúin og pulsan og remúlaðið komið góða leið um meltingarveginn.  Toffy bauð okkur Gunnza upp á dýrindis skúffuköku, nýmjólk og góða skapið.

LÍFSINS GILDI

Það var farið snemma á fætur í morgun, sennilega var klukkan um sex og tilvalið að byrja daginn á sturtubaði og tánaglasnyrtingu.
Aldrei slíkt hafði ég lagt á ráðin varðandi daginn. Ég ætlaði að laga ýmsa hluti í bílnum, til að mynda framljósið og bílstjórarúðuna en hún er eitthvað laus.
Ég ók sambýlingnum mínum honum Halla í álverið og heilsaði upp á liðið. Svo tók ég lykilinn að Securitas aðstöðunni á Reyðarfirði og skellti mér á staðinn. Þegar þangað var komið tók Bjössi tæknó á móti mér og var spjallað um bíla og ýmislegt og hann bauðst til að ganga frá útvarpinu í bílinn og tók bilaða útvarpið og fór með það til Egilsstaða til viðgerðar. Það gekk ágætlega að laga framljósið en það var meira maus með rúðuna. Ég þurfti að fjarlægja innréttinguna af hurðinni og svo hófst greiningin á biluninni. Niðurstaðan; Ró og skífa höfðu losnað af bolta sem hélt rúðunni á hjóli sem sat í þar til gerðri armrennu sem tengdur er í rúðuhalarann. Ekki nóg með að róin og skífan höfðu losnað af heldur voru hvort tveggja horfin út í buskann.
Því næst fór ég í Byko til að fá nýtt sett en þar var mér tjáð að boltinn var of slitinn eftir juðið frá rúðunni og ekki var til nýr bolti því hann var sérsmíðaður og því best aðfara út í Bíley til að laga hann en þegar þangað var komið, voru menn á þeim bæ farnir í mat þannig að ég fór og fékk mér kaffi á skeljungi og sat þar í klukkutíma límdur yfir blöðunum.
Það tók þá aðeins fjórar mínútur að laga boltann og borgaði ég 50 krónur fyrir vinnuna, skífu og ró en ekki fékk ég reikning. Held ég að þetta hafi farið svart í kassann hjá þeim.
Það hlakkaði í mér þegar ég byrjaði að ganga frá þessu. Það yrði ákaflega gaman að segja pabba frá því að ég hefði lagað rúðuna og hann hefði orðið ánægður með strákinn.
Boltanum og hjólinu var smeygt í rúðugatið, skífunni var komið á og rófunni tyllt á boltaendann. Því næst var rétti toppurinn fundinn og tylltur á rónna og annar á boltann og hert að. Þetta voru spennandi augnablik og þægileg tilfinning að eftir nokkrar sekúndur yrði þessu verkefni lokið og ég gæti komið mér af stað í mjólkurbúðina og svo heim til þess að halda upp á daginn.
Það var í lokahnykknum sem eitthvað þurfti að fara úrskeiðis. Ég var að hugsa eitthvað á þessa leið; "Ætli þetta sé ekki nóg?". Ég fann háan smell. lítið högg small á vanga mínum og samstundis lokaði ég augunum og þegar ég opnaði þau, var eitthvað öðruvísi fyrir sjónum mínum. Rúðan var horfin með öllu og ég hélt á verkfærunum sem Halli hafði keypt fyrir nokkrum vikum í Byko. Rúðuskömmin hafði sprungið í loft upp og glerbrot út um allt. Upp á bílþakinu, á gólfinu, undir bílnum, inni í bílnum, í hálsmálinu á peysunni og í hárinu.
Ég held að tíminn hafi staðið kjur og fuglarnir hafi haldið í sér andanum og þegar á því stóð, vissi ég ekki hvernig ég átti að bregðast við. Sennilega var ég of hissa til þess að verða reiður en að minnsta kosti fannst ég mér hafa allan rétt til þess að fara heim í fýlu.
Ég sá fyrir mér að nú skildi ég þurfa að punga út peningum fyrir nýrri rúðu. And skot dans. Bíllinn þegar búinn að kosta mig sextíu grand.
Glerbrotunum tíu þúsund hafði verið sópað saman og komið langleiðina til vítis þegar Heimir, tæknimaður Securitas kom í hús og heilsaði upp á mig. Ég vissi að hann mundi bera upp spurninguna "Hvernig gengur?" sem hann líka gerði. Ég íhugaði að slengja sópnum milli fóta hans en það var óþarfi enda var ég ekki í svo vondu skapi þá stundina. Ég sagði honum hvernig mér gekk og það færðist ofurlítið bros yfir hann og hann sagði að ætti sennilega ekki eftir að hlæja að þessu þessa vikuna. Ég játti því og lofaði sjálfum mér því í hljóði.
Nú yrði gatinu að loka og hófst ég nú handa við að skera út papparúðu. Þar sem hurðin hefur ekki ramma utan um rúðuna, var ekki nóg að skera út plast og líma í ramman. Því skar ég út pappa nema það tók sinn tíma, enda erfitt að fá rétt form en það tókst eftir nokkur átök og vel valin orð. Svo var ég svo sniðugur að skera innan úr pappanum og setja plast í staðinn þannig að ég var kominn með plastrúðu. Til þess að nýja rúðan þyldi vætu, límdi ég með límbandi yfir allan flötinn.
Klukkan var að nálgast fimm þegar ég var loksins búinn að þessum afrekum og sló ég á þráðinn til Bjarna Gunnarssonar yfirhaus og bað hann um að koma við hjá mér og taka lykilinn því ég var ekki í nennunni til þess að henda honum upp í álver enda mundi vaktin skjóta á mig hve langan tíma þetta tók hjá mér og þá þyrfti ég að romsa út um mér allri þessari sögu.
Bjarni var fljótur á staðinn og spurði hvernig mér gekk og þegar ég sagði honum að það gengi allt bölvanlega, þá sagði hann, "Þetta gefur lífinu gildi". Þetta sagði hann skælbrosandi framan í mig. Það gæfi líka lífinu gildi ef ég biti hann í eyrað.
Það var kominn tími til að klára daginn og þusti ég út í Krónuna og verslaði fulla kerru af öllu því sem mig langaði til að hafa í matinn og gerði mig tilbúinn að borga kostinn romsaði afgreiðsludaman út úr sér með unglingsröddinni "Ekki heimild í hringiþjóni". Fólkið í röðinni fylgdist með. Auðvitað hugsaði það með sér að þessi ungi maður ætti ekki heimild á kortinu sínu en samt væri hann nýbúinn að fá útborgað. Ég fór tómhentur úr Krónunni og hélt áleiðis í mjólkurbúðina þar sem ég týndi til tvær kippur að Corona fyrir Hallann, tvær kippur Víking og fjórar kippur Guinness fyrir mig. Nú skildi hellt í munn.
Karlinn í Bíley brosti út í annað er hann sá ástandið á bílnum. "Áttu tíma..." sagði ég, "fyrir nýja rúðu?" bætti hann við. Hann upplýsti fyrir mig að nú eru allar rúður tryggðar, það er ekki lengur bara framrúðan en það er sama lygin sem gildir fyrir allar rúðurnar. Þannig að mér er sennilega borgið með rúðuna, en ég hef a.m.k. logið tvisvar sinnum áður. Það verður einkennilegt að ljúga að manni sem veit að ég sé að ljúga og manngreyið getur ekkert sagt. Alltaf sama sagan.
Ferðin yfir á Fáskrúðsfjörð gekk vel. Ég var næstum búinn að keyra út af þegar ég var að basla við að koma rúðunni í rétt far en vindurinn lék hana grátt. Ég var að hugsa um hvað ég ætti að segja við tryggingamanninn þegar hvítur Súsúkí Svift tók fram úr mér. Ég kenni honum um rúðubrotið og það gerðist á þeim stað þar sem Halli ók Renóinum sínum út af veginum. Það er betra að kunna söguna utan bókar.
Þar sem ég komst ekki með mat úr Krónunni, kom ég við í Kaupfélagi Fáskrúðsfirðinga. Það opnaði fyrir mér dyrnar einhver maður og ég bara brosti framan í hann og sagði um leið og ég gekk inn "Hva, bara dyravörður á staðnum?!". Eftir að maðurinn sagði mér að vera snöggur að ná í það sem ég þyrfti, gerði ég mér grein fyrir að þarna var Kaupfélagsstjórinn á ferð og að búið væri að loka fyrir þó nokkuð mörgum mínútum. Ég sópaði í fang mitt, tveimur pökkum af sviðasultu og tveimur mögum af soðnum lifrarpylsum, lítra af undanrennu, harðfisk handa Róberti og léttmjólk fyrir Halla.
Heimkoman var eins ómerkileg og dagurinn hafði verið ömurlegur. Ég hámaði í mig sviðasultu sem gladdi örlítið mitt fúla skap og endanlega var það ískaldur bjórinn sem skolaði niður restinni af fýlunni. Ég kom mér þægilega fyrir í sófanum fyrir framan Nordmende sjónvarpið og fylgdist þar á meðal með Ljótu Betty í sínum raunum. Einkennilegt hve það er yndislegt að sjá, að það eru til fleiri en ég sem standa í hversdagslegum vandræðum.
Hilmir, Bílus Bilus.

Gott.

Gott hjá honum.  Hann lætur ekki Bandaríkin éta landið.

Bannar alla bandaríska styrki